Նախօրեին մի խումբ քաղաքացիական ակտիվիստներ Սպիտակում, ՈՒկրաինայի նախագահ Վ. Յանուկովիչի անունը կրող հրապարակում, Յանուկովիչի անունով ցուցանակի վրա փակցրել են Եվրամայդանում զոհված Սերգեյ Նիգոյանի անվամբ ցուցանակ:
Սպիտակի քաղաքապետ Գագիկ Սահակյանը կայքերից մեկին տված հարցազրույցում դատապարտել է ակտիվիստների այդ քայլը, նրանց հասցեին հնչեցրել գնահատականներ: Այդ հարցազրույցում ուշագրավը, սակայն, Սպիտակի քաղաքապետի աշխարհայացքն է, մտածելակերպը, որը պատճառ է դարձել դատապարտելու ակտիվիստների ակցիան:
«Այսինքն` հարյուր մարդ եթե մահացել է, ուրեմն բռնակա՞լ կա»,- հարցնում է Սպիտակի քաղաքապետը: Այնուհետև, դատապարտելով ակտիվիստների ակցիան, Գագիկ Սահակյանը շարունակում է. «Եթե իրենք մտածում են, որ միջազգային կարգի էքսպերտներ են, բռնակալի կամ մարդասպանի պիտակներ են կպցնում մարդկանց, թող հասկանան` իրենք ով են, իրենց ծագումը հասկանան, նոր նման բաներ ասեն»:
Մեկը հարցնի Գագիկ Սահակյանին` քանի՞ մարդ պետք է զոհվի, որպեսզի երկրի բարձրագույն իշխանության կրողը համարվի բռնակալ: Քաղաքապետի համար փաստորեն հարյուր զոհը քիչ է: Եթե հարյուր զոհը քիչ է ՈՒկրաինայի նախագահին բռնակալ համարելու համար, ապա վեց տարի առաջ, մարտի 1-ին, Հայաստանում, պաշտոնական տվյալներով` տասը քաղաքացու սպանությունը Գագիկ Սահակյանի համար տասն անգամ ավելի քիչ պետք է համարվի, և նա կարող է հանգիստ արդարացումներ գտնել այն ժամանակ հրաման տված բարձրագույն իշխանությանն արդարացնելու համար և Նունե Եսայանի ոգով դատապարտի հենց զոհերին:
Միգուցե պետք չէ ոգևորվել, հիանալ այսօր ՈՒկրինաայում տեղի ունեցող իրադարձություններով, որոնք հանգեցրել են և դեռ կարող են հանգեցնել ողբերգական դեպքերի աճին, բայց դրանից բռնակալի, բռնության էությունը չի փոխվում, ու դրա համար ո՛չ միջազգային փորձաքննություններ է պետք անցկացնել, ո՛չ էլ փորձագետ լինել: Իսկ քաղաքապետի աթոռին նստելը չպետք է խանգարի աշխարհին հումանիստի հայացքով նայելուն:
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ